Nu moet ik zeggen dat, op een enkele lichtpuntjes na, 2019 een behoorlijk zwaar jaar is geweest met de emotionele rollercoaster waar wij in zaten en dit te veel is om nu nog uit te werken.
De enige korte recap die ik kan geven is: zwanger zijn, twee dierbaren verloren, veel ziekenhuisbezoekjes voor familie, familiedrama zelf en veel geregel voor onze familie en ons zelf.
Veel "Nog even en ik trek de haren uit mn kop" momentjes.
2020 is ook dan niet al te best maar wij zijn in ieder geval papa en mama geworden van een lief klein lachebekkie.
En daar wil ik het natuurlijk wel over hebben.
Toen wij dit jaar begonnen hadden we niet verwacht dat er zoiets als Corona tevoorschijn zou komen.
We zaten het al vrolijk in te vullen: Hoe regelen wij de visite, wie kan ons helpen in de kraamtijd, wat kan ik wel en niet zelf doen en ga zo maar door.
Tot het einde van mijn zwangerschap heb ik nog veel zelf gedaan.
Koken, stoffen, de was, vaatwasser etc. De boodschappen lieten wij bezorgen.
En natuurlijk heb ik wel mijn rustmomenten ingelast (hoe kan ik anders 11 seizoenen van Grey's Anatomy kijken) maar ik ben niet iemand die makkelijk stil zit.
27 Februari was het zover.
's Ochtends werd ik wakker met een vaag onderbuik gevoel na een slechte nachtrust maar dacht er niet veel van. Was immers niet de eerste keer.
Dus ik regel de vaatwasser, gooi een was in de machine en merk dat ik toch snel moe word.
Verder in de ochtend kreeg ik heel sporadisch een steek in mijn buik. Was dat nou een wee of niet. Had het erger verwacht omdat ik dacht dat het te vergelijken was met het doorlaten van galstenen (en geloof mij, dat doet zeer).
Halverwege de dag kwam mijn wederhelft thuis van zijn werk en die is de tijden bij gaan houden.
Naarmate de tijd verstreek werd het korter en begon ik wat moeilijker te doen op de bank.
Uiteindelijk hebben wij rond 19:15 de verloskundige gebeld. Deze stond bij ons aan de deur om 19:45.
Ik bleek 5 cm ontsluiting te hebben maar we hadden al afgesproken dat ik geen thuisbevaling ging doen.
Omdat ik nu eenmaal niet de slankste ben nam ik het risico liever niet.
Dus eenmaal aangekomen in het ziekenhuis rond 20:05 werd er mee even gecontroleerd: 9 centimeter ontsluiting. De vliezen werden doorgeprikt en ik kon aan de gang.
En hoe...
Ik had blijkbaar een weeënstorm... Continue persen, geen pauze, geen momentje rust, snel tussen t puffen en hijgen door even lurken aan een rietje zodat ik wat kon drinken.
De kraamhulp werd tussendoor gebeld waardoor ze even wegliep net op het moment dat er een flinke aan kwam.
Dus mijn wederhelft was niet verbaasd toen ik plots schreeuwde: TYF OP MET JE SCHEITTELEFOOOOON.!
Dat was natuurlijk niet het enige. De volgende zinnen kwamen ook nog voorbij: Waarom, waarom wilden wij dit ook alweer. Ik kan niet meer. Ik ga dood! Doe het lekker zelf! Is er al iets te zien! Is het er nu nog niet!
Terwijl de verloskundige als een soort irritante mantra riep: JA GA ZO DOOR GA ZO DOOR GOED ZO JAAAAA GA ZO DOOR!
En om 22:30 kwam ons kleine meisje tevoorschijn. Ogen wijd open, een paar keer krijsen en eenmaal bij mij lekker rustig en nieuwsgierig met haar hoofdje draaien. En een klaarwakkere papa waarvan iedereen had verwacht dat hij knock-out zou gaan.
Ze was met een handje langs haar hoofd eruit gekomen en toch had ik slechts 1 twijfelachtige hechting nodig.
Daarna werd heel het hebben en houden verschoont en was het kijken of ik nog naar het toilet kon.
Het eerste wat ik riep:"Hey, ik zie mijn tenen weer!"
Toen dat allemaal in orde was konden wij weer naar huis. Dit was rond 00:30.
Ofwel het duurde allemaal niet zo lang en de tijd vloog voorbij.
De dagen erna is naaste familie langs geweest voor kraamvisite, bleek ik gewoon in mijn normale kleren te passen, heeft de kraamhulp een makkelijk huishouden onder haar hoede gehad en daarna begon de coronauitbraak.
Daarnaast werd mijn wederhelft ziek dus draaide ik na de week met kraamhulp weer het hele huishouden alleen zonder ook maar enkele hulp want ja, thuisblijven en 1,5 meter afstand was de nieuwe norm.
Nu is het voor mij alweer bijna tijd om te gaan werken en veel visite is er dus niet geweest.
Totaal niet wat wij van deze leuke tijd in ons huisdhouden verwacht hadden natuurlijk mar dat maakt de pret voor ons er niet minder om.
Ze lacht veel, huilt alleen bij: een volle luier, als ze honger heeft of als ze echt moe is.
Ze volgt ons al overal waar wij gaan en staan en mijn lange haren moeten er al aan geloven.
Kan niet wachten op wat er komen gaat.
Groetjes!!
Kersverse mammie
