vrijdag 21 november 2014

Weegschaal frustraties.

Dat ik bezig ben met sporten en afvallen mag nu wel al duidelijk zijn aan de hand van mijn vorige posts maar er is een ding waar ik echt een hekel aan begin te krijgen en dat is de weegschaal.

En zo denk ik er de laatste tijd over.
Nu zullen de meeste daar wel een keer mee te maken krijgen maar het is voor mij toch een van de grootste frustraties van afvallen naast het continue bijhouden van wat ik eet.

Ik ben al heel wat kilo's verloren en wat kledingmaten gezakt maar blijf nu, sinds ik flink fitness, een beetje hangen rond hetzelfde gewicht.

Om mijn voeding bij te houden heb ik de noom coach app.
Je houd hiermee je sportactiviteiten bij of als je flink hebt getuiniert etc maar ook voeding en eens in de week je gewicht.

Dus elke zaterdag ga ik op de weegschaal staan en ondanks dat mijn kleren wijder beginnen te zitten veranderd er qua cijfers bijna niets.

Dit laat mijn dilemma dus zien.
Ondertussen zit de informatie in mijn achterhoofd: Als je sport maak je ook spiermassa aan muts!
Maar aan de andere kant hoor ik weer: Godver.... wat doe ik verkeerd! Het moet omlaag!
Dus na weer wat mokken en morren maar het gewicht weer invullen in de app waar toch weer motiverende woorden tevoorschijn komen onder het mom: Volgende keer beter.



De huilbuien zijn natuurlijk ook niet weggebleven: Waarom doe ik zoveel moeite als er toch niets veranderd!
En dan nog de mensen die op je neus zitten te kijken wat je aan het eten bent ondanks dat je alles bijhoud en precies weet hoeveel calorieen je op hebt.
"Mag je dat wel hebben? Is dat niet teveel?" . Terwijl ze zelf een koek of gebak in hun klink douwen en ik een paar nootjes pak.

Ik houd van lekker eten en sta graag in de keuken.
Dagelijks sta ik gerechten te bedenken voor meer variatie en voorraad in de vriezer.
En meestal zorg ik er voor dat ik onder de dagelijkse calorieeninname blijf.
En ja, op het werk pak ik wel eens ovenfriet met frikandel als ik van 13:00 tot 21:00 moet werken, tenzij ik mijn eigen eten mee neem, maar dan zorg ik er wel voor dat ik de rest van de dag zo eet dat ik er alsnog onder blijf.

Voor nu probeer ik het gewoon allemaal zo goed mogenlijk bij te houden.
Op ten duur zal het toch wel iets veranderen op de weegschaal.

En om eerlijk te zijn: Als ik voor de spiegel sta zie ik dat ik niet meer zon hangreet heb als voorheen en de wandelende poffertjespan die ik was (ja mijn benen) is ook bijna verdwenen en daar ben ik trots op. En de riemgaatjes liegen er ook niet om.
Bij het eerste gaatje begonnen en de laatste drie zelf bijgemaakt en
 in gebruik

En door het dieet heb ik wel meer energie om van alles te doen.
Toen ik nog niet op mijn voeding lette was ik vaak loom en zat ik liever onderuit op de bank maar nu ik er op let stuiter ik des te harder rond (wat ik volgens vele altijd al doe ;p).
Gisteren door het gestuiter mijn enkel omgezwikt waardoor ik vandaag fitness heb moeten missen en geloof me ik voelde me er behoorlijk ruk om maar dan doen we volgende week een dag extra ;).

Dus ik ga er ondanks de cijfertjes proberen om er positief over te blijven.
En natuurlijk is het ook fijn als vriendlief je complimenten geeft :D


groetjes!




woensdag 12 november 2014

Tuinieren IS fitness.

Twee dagen terug had ik eindelijk de tijd genomen om iets aan mijn moestuintje te doen.
Het stukje grond zag er zielig uit met onkruid en afgeknipte planten afval eroverheen gemikt door de vorige eigenaar van het stukje grond.
Allemaal goed en wel maar het moest er toch uit anders kan ik er niks mee.

Dus ik ging aan de slag met mijn schop.
Grote kluiten met wortels kreeg ik er zelfs op die manier er bijna niet uit dus flink trekken en een aantal keer daardoor bijna op mn kont beland.

Een beheerder van de volkstuintjes die voorbij kwam lopen zei dat ik het beter om kon spitten zodat de planten vanzelf af zouden sterven.
In mijn hoofd klonk het voglende:"Waarom zou ik dat doen? Alle zaden en zooi komt dan weer in de grond!"
Maar omdat ik een deel al onkruidvrij had gemaakt ging deze meneer even kijken of het omspitten wel makkelijk zou zijn op mijn stukje.

De schop belande in de grond en tijdens het omscheppen hiervan was een sterk zuigend geluid te horen van de mest die er nog in zat en de regenwater die erin was blijven hangen.
"Kijk! Hartstikke makkelijk! Als het je niet gaat lukken kun je nog altijd iemand hier vragen voor een klein bedrag om het allemaal om te gooien."
Zuigende natte grond is best zwaar maar krent dat ik weer ben:" Aah nee joh, gaat me wel lukken, lekker spierballen kweken haha."


En ik heb het geweten.

Na anderhalf uur spitten had ik ondertussen wat blaren gekregen, maar dat maakte mij niet uit.
Aan het einde van de dag voelde ik alleen mijn armen heel erg....
Maar toen ik een dag later op stond, klaar voor een goed ontbijt om te gaan fitnessen, voelde ik mijn benen, rug en zelfs onder mijn oksels spierpijn...
Daarnaast had ik ook nog last gekregen van beide polsen maar dat had ik wel verwacht.
Polsen die snel overbelast zijn door een genetische afwijking moet je maar mee leven.

Twee uur later was ik bij het fitness.
Ik ging weer lekker fanatiek te keer op de crosstrainer, bil en been oefening dus berg op met flinke weerstand en af en toe achteruit trappen op het ding.
Ik was nog geen vijf minuten bezig of ik voelde alles van het tuinieren weer.
Maar als je spierpijn hebt ga je gewoon door, het gaat vanzelf wel een keer over.
Na 26 minuten was mijn programma afgelopen en ben ik nog op de hometrainer gaan zitten, berg op met weer flinke weerstand.

Een ding moet ik toegeven.
Lopen also je in je broek hebt gescheten of als een pinguin...
Ik kwam thuis en was kei kapot.
Iedere keer als ik opstond van mijn stoel trok heel mijn lijf en liep ik als iemand die in zijn broek had gescheten.
Reuze blij was ik dus dat ik niet meer naar buiten hoefde voor boodschappen of dergelijke.

Maar het tuintje is nog niet klaar en ik moet nog fitnessen vandaag en aangezien ik de rest van de week geen tijd heb zal het allemaal op vrijdag gaan gebeuren als ik vrij ben.

We zullen doorgaan!

Groetjes!

dinsdag 4 november 2014

En weer een schop in de grond.

En dit is niet moestuin gerelateerd.
 Eerder huisdier gerelateerd.
Vandaag is de laatste gerbil genaamt Poekie overleden.
Het beestje is net 4 jaar oud geworden. Toch best oud voor zulke soort beestjes.
Zijn laatste broertje gaf enkele weken geleden het loodje.
Moxxi toen hij klein was.

 Maar ook enkele weken terug heeft moxxi, een van mijn konijnen, deze wereld vaarwel gezegd. Alleen was dit iets luguberder dan wat ik ooit heb meegemaakt.
Moxxi hebben we een paar jaar terug samen met zijn broertje gekocht. Toen dachten we nog dat het twee dames waren maar nee. De gebroeders konden niet zonder elkaar.
Zaten ze eventjes in een apart hokje dan kwamen de zielige blikken tevoorschijn.
 De konijnen die we toen al hadden waren vrouwtjes dus hebben we ze laten "helpen".



 Ondanks dat ze elkaar eerst niet konden missen is moxxi toch door zijn broertje en zijn partner in crime aangevallen. Nu had ik dat eigenlijk wel verwacht.
Het vrouwtje waar hij een koppeltje mee vormde was pas overleden en zijn broer was nog wel samen met zijn, nogal bitchy, vrouwtje.
 Ik zal maar niet in detail gaan treden hoe het eruit zag. Normaal pak ik ze met een plastic zakje om mijn hand op om ze te begraven maar dit keer heb ik er een schep bij gepakt....

Kleine degu'tjes
Toen we hier kwamen wonen hadden we: 2 konijnen, 2 gerbils en een hele lading degu's.
Ja, echt een hele lading, hou het op een stuk of 16 (totaal 21 maar een paar verkocht).
 Dat krijg je ervan als je een vrouwtje zwanger blijkt te kopen. Van deze lading zijn er nog 2 over.
De gerbils die we toen hadden bleken ook zwanger te zijn.
In een korte tijd dus van 2 naar 19 gerbils.
Al deze kleine knagers zouden normaal in gevangenschap 2 tot 3 jaar worden. De meeste hebben de 4 en 5 jaar toch gehaald.

De konijnen die we toen al hadden zijn inmiddels al overleden. Een is er 2 jaar geworden de andere 6. Ondertussen hadden we nog een aantal konijnen erbij gekocht/opgevangen.
 Nu hebben we nog 3 konijnen over: Tifa (3,5), Smoothie (4)  en Leela (2).
Sweeney (6), Dotje(2), Muffin(4 mnd), cc (geen idee hoe oud die was) en Moxxi(3,5) zijn dus overleden.

Maar ondertussen ligt er dus een minikerkhof hier in de tuin.
Ik vind het zielig om ze klakkeloos in de kliko te gooien. als een stuk huisvuil of groenafval.
 Het is toch een diertje dat je verzorgd hebt en liefde hebt gegeven en ontvangen.
Misschien dat ik na al die konijnen en beestjes nog wel eens een konijn koop of een vogelkooi met parkietjes maar zoveel beesten in een keer... nee.
Ondanks dat ik van diertjes houd is het een hele klus om ze schoon te maken, bezig te houden en noem maar op.
Poekie als klein pietepeuterig beestje.
 Er word ook regelmatig gezegd hier als er visite is: Wanneer doe je al die beesten nou weg? Heb nog wel roze korrels! Gooi ze bij het dierenparkje neer!

Nee, dat doe ik dus niet.
Ik heb ervoor gekozen om ze aan te schaffen en te verzorgen, dan neem ik ook de verantwoordelijkheid voor ze tot het eind.

Nu ga ik dus maar naar buiten en poekie bij zijn familie te doen en de gerbilgedeelte schoon te maken en leeg te houden.

Groetjes.