Volkstuin seizoen 1 gaat van start!

Mest scheppen!

Vorig jaar in november was het de laatste keer dat ik iets heb gedaan aan mijn moestuin.
Dat was het spitwerk en zorgen dat het onkruid kapot zou gaan.
Daarna ging het vriezen, werd de grond te hard en kon er dus geen schop meer in de grond.

Maar nu dat de zon begint te schijnen beginnen mijn handen te jeuken en moet ik aan de slag!

Vorige week begon het met mest op mijn tuintje gooien.
op het complex staat een houten huisje die word gebruikt als kantine waar je ook je gereedschap kunt opbergen.
Hier staan ook gezamenlijke kruiwagens die je kunt lenen.

Ik loop het huisje in en er staat er nog maar een.
Daarmee ga ik dan maar aan de slag.
Na twee kruiwagens gevuld te hebben met goed stinkende stront van, wat ik denk een kinderboerderij, en deze op mijn grond te hebben gemikt komt de beheerder van de gehele complex naar mij toe.

"Hoeveel kruiwagens heb je al gevuld? Uh, twee misschien nog twee erbij? Nou, ik denk dat je er nog wel tien bij mag gooien."

Ondertussen komt er een oud mannetje naar mij toe met een kruiwagen.

"Wil je ruilen want de band van die kruiwagen is niet goed meer. Heeft u hem zelf niet nodig? Aaah, nee joh, ik ben al klaar."

Dus vol goede moed weer heen en weer gelopen met een hoop stront onder mijn neus.

Leuke verrassing van beheerder.

Daarna kwam de beheerder weer naar mij toe met de vraag hoe ik het in wilde delen.

"Nou, ik heb een hoop schuttingpanelen waarmee ik bakken kan maken. Uhm, waarom gebruik je niet gewoon een paar paaltjes met touw, veel makkelijker te verzetten en te verplaatsen. Als het nodig is laat ik zelfs aan je zien hoe je dat moet doen."

Nu weet ik heus wel hoe ik een paaltje in de grond moet slaan maar ach, alle hulp is welkom.

Vandaag kwam ik op mijn veldje en had de goede man op een strook al een lijn geplaatst met paaltjes en de grond al omgespit zonder dat ik het wist. Hij is ervan op de hoogte dat ik deze hobby alleen uitvoer en dat ik soms last heb van blessures dus het was zeker een aangename verrassing.
Morgen ga ik verder met paaltjes en lijnen plaatsen en de hele zooi omspitten.

En waar ik me dan het meest op verheug is alles in de grond zetten.

Ik heb al een hoop voorgekweekt om te kijken hoe dat uit gaat pakken omdat ik op verschillende facebook groepen te horen krijg dat voorkweken niet echt veel nut heeft.

Ik had foto's geplaatst van mijn plastic bekertjes en dat viel een aantal in het verkeerde keelgat.
"Ja, plastic is slecht voor het milieu! Weet je wel hoeveel afval en zooi er door die fabrieken word gemaakt en blablabla"

Ze zijn nu al stukken groter dan op deze foto!

Terwijl dat het enige plastic is wat ik koop en ook nog eens hergebruik maar enfin er zijn blijkbaar altijd mensen die wel ergens om moeten zeiken. Als er iemand is die graag dingen hergebruikt en er op let waar het vandaan komt ben ik het wel.

Ondertussen groeit het lekker door in de bekertjes en de plastic planten potten :P.

Ik ben benieuwd hoeveel spierpijn ik woensdag ga hebben omdat ik morgen na het spitten ook nog eens ga fitnessen met een omgezwikte enkel (ja, alweer...zucht).

Groentjes!

De stomste vraag ooit (na mijn mening)

Je zult hem vast wel eens gehoord hebben tijdens een functioneringsgesprek of tijdens het zoeken naar een studie of familie die wilt weten waar je staat.

Waar zie jij jezelf in 3 jaar (of desnoods 5 omdat we toch in de toekomst kunnen kijken ).

Als ik deze vraag hoor aan het begin van een gesprek heb ik al zin om op te staan en iets nuttigs te gaan doen. Ik neem het dan niet meer serieus.
Je kunt wel gaan speculeren maar daar schiet je niks mee op.

Om maar een voorbeeld te noemen.
Voor het jaarboek werd er een soort gelijke vraag gesteld.
Zo blij als ik was dat ik was toegelaten op de kunstacademie voegde ik in dat stukje voor het jaarboek iets in de zin van: Ik hoop dat ik tekenlerares in Engeland ben met een klein boerderijtje.

In nog geen vier jaar tijd na dit stukje heb ik twee opleidingen verlaten omdat ik het niks vond of het niet eens kon worden met de leraren, ben ik verhuist naar een andere plaats bij mijn vriend en ben ik gaan werken en dan ook nog eens samen een koophuis gekocht.

Dat is dus heel wat anders dan wat mijn stukje in het jaarboek had gehoopt.

En tijdens een functioneringsgesprek een flinke tijd geleden werd dit ook weer gevraagd.
Dus zo stom als dat ik de vraag vond antwoordde ik met:
Misschien werk ik ergens anders of volg ik via hier een opleiding. misschien werk ik helemaal niet meer en zit ik met een hoop kinderen alleen thuis.
Nou dat wilde ze dus liever niet horen want je moet wel weten wat je wilt.
Sterker nog er werd gezegd: Dat laatste horen we eigenlijk liever niet als je hier wilt blijven werken.

Dus ik zou geen gezin mogen beginnen omdat het zou kunnen botsen met mijn werk.
Ik werk om te kunnen leven. Ik leef niet om te werken.

Zo belachelijk als ik het vond hield ik toch maar mijn mond dicht.
Want zo stom als ik de vraag vond zo stom vond ik ook de reactie die ik op mijn antwoord kreeg.
Hetgeen wat ik wilde zeggen ging als volgt alleen dan allemaal door elkaar in mijn hoofd:
Misschien ben ik morgen wel dood en wat wou je dan doen met je waar ben je over 5 jaar, misschien word ik wel arbeidsongeschikt, misschien neem ik jou functie wel in. enz.

Ja, zoveel houd ik dus van deze vraag.

Ik ga niet heel mijn leven vooruit plannen want er kan zoveel anders lopen dan dat je had verwacht.
Dat heb ik helaas mogen meemaken bij genoeg mensen om mij heen.

Ik snap wel dat ze met de vraag duidelijkheid proberen te krijgen maar vraag dan gewoon direct naar hetgeen wat je wilt weten.
Dus: Wil je een functie hoger, wil je nog een studie starten, wil je..... bladie bladie bla.

Er komen wel eens klanten naar me toe met de zin: Mag ik misschien een stomme vraag stellen.
Hierop antwoord ik altijd: Er zijn geen stomme vragen.

Maar dan vergeet ik even dat deze vraag er is.

Volgende keer komt er waarschijnlijk weer een moestuinblog aangezien dit het eerste seizoen word in mijn volkstuintje (Waarvan ik 5 jaar geleden ook niet wist dat ik deze zou hebben.....lol!).

Groetjes!