Tijd vliegt

Wauw wat loop ik een hoop achter.

Nu moet ik zeggen dat, op een enkele lichtpuntjes na, 2019 een behoorlijk zwaar jaar is geweest met de emotionele rollercoaster waar wij in zaten en dit te veel is om nu nog uit te werken.

De enige korte recap die ik kan geven is: zwanger zijn, twee dierbaren verloren, veel ziekenhuisbezoekjes voor familie, familiedrama zelf en veel geregel voor onze familie en ons zelf.

Veel  "Nog even en ik trek de haren uit mn kop" momentjes.

2020 is ook dan niet al te best maar wij zijn in ieder geval papa en mama geworden van een lief klein lachebekkie.

En daar wil ik het natuurlijk wel over hebben.

Toen wij dit jaar begonnen hadden we niet verwacht dat er zoiets als Corona tevoorschijn zou komen.

We zaten het al vrolijk in te vullen: Hoe regelen wij de visite, wie kan ons helpen in de kraamtijd, wat kan ik wel en niet zelf doen en ga zo maar door.

Tot het einde van mijn zwangerschap heb ik nog veel zelf gedaan.

Koken, stoffen, de was, vaatwasser etc. De boodschappen lieten wij bezorgen.

En natuurlijk heb ik wel mijn rustmomenten ingelast (hoe kan ik anders 11 seizoenen van Grey's Anatomy kijken) maar ik ben niet iemand die makkelijk stil zit.

27 Februari was het zover.

's Ochtends werd ik wakker met een vaag onderbuik gevoel na een slechte nachtrust maar dacht er niet veel van. Was immers niet de eerste keer.

Dus ik regel de vaatwasser, gooi een was in de machine en merk dat ik toch snel moe word.

Verder in de ochtend kreeg ik heel sporadisch een steek in mijn buik. Was dat nou een wee of niet. Had het erger verwacht omdat ik dacht dat het te vergelijken was met het doorlaten van galstenen (en geloof mij, dat doet zeer).

Halverwege de dag kwam mijn wederhelft thuis van zijn werk en die is de tijden bij gaan houden.

Naarmate de tijd verstreek werd het korter en begon ik wat moeilijker te doen op de bank. 

Uiteindelijk hebben wij rond 19:15 de verloskundige gebeld. Deze stond bij ons aan de deur om 19:45.

Ik bleek 5 cm ontsluiting te hebben maar we hadden al afgesproken dat ik geen thuisbevaling ging doen.

Omdat ik nu eenmaal niet de slankste ben nam ik het risico liever niet.

Dus eenmaal aangekomen in het ziekenhuis rond 20:05 werd er mee even gecontroleerd: 9 centimeter ontsluiting. De vliezen werden doorgeprikt en ik kon aan de gang.

En hoe...

Ik had blijkbaar een weeënstorm... Continue persen, geen pauze, geen momentje rust, snel tussen t puffen en hijgen door even lurken aan een rietje zodat ik wat kon drinken.

De kraamhulp werd tussendoor gebeld waardoor ze even wegliep net op het moment dat er een flinke aan kwam.

Dus mijn wederhelft was niet verbaasd toen ik plots schreeuwde: TYF OP MET JE SCHEITTELEFOOOOON.!

Dat was natuurlijk niet het enige. De volgende zinnen kwamen ook nog voorbij: Waarom, waarom wilden wij dit ook alweer. Ik kan niet meer. Ik ga dood! Doe het lekker zelf! Is er al iets te zien! Is het er nu nog niet!

Terwijl de verloskundige als een soort irritante mantra riep: JA GA ZO DOOR GA ZO DOOR GOED ZO JAAAAA GA ZO DOOR!

En om 22:30 kwam ons kleine meisje tevoorschijn. Ogen wijd open, een paar keer krijsen en eenmaal bij mij lekker rustig en nieuwsgierig met haar hoofdje draaien. En een klaarwakkere papa waarvan iedereen had verwacht dat hij knock-out zou gaan.

Ze was met een handje langs haar hoofd eruit gekomen en toch had ik slechts 1 twijfelachtige hechting nodig.

Daarna werd heel het hebben en houden verschoont en was het kijken of ik nog naar het toilet kon.

Het eerste wat ik riep:"Hey, ik zie mijn tenen weer!"

Toen dat allemaal in orde was konden wij weer naar huis. Dit was rond 00:30.

Ofwel het duurde allemaal niet zo lang en de tijd vloog voorbij.

De dagen erna is naaste familie langs geweest voor kraamvisite, bleek ik gewoon in mijn normale kleren te passen, heeft de kraamhulp een makkelijk huishouden onder haar hoede gehad en daarna begon de coronauitbraak.

Daarnaast werd mijn wederhelft ziek dus draaide ik na de week met kraamhulp weer het hele huishouden alleen zonder ook maar enkele hulp want ja, thuisblijven en 1,5 meter afstand was de nieuwe norm.

Nu is het voor mij alweer bijna tijd om te gaan werken en veel visite is er dus niet geweest.

Totaal niet wat wij van deze leuke tijd in ons huisdhouden verwacht hadden natuurlijk mar dat maakt de pret voor ons er niet minder om.

Ze lacht veel, huilt alleen bij: een volle luier, als ze honger heeft of als ze echt moe is.

Ze volgt ons al overal waar wij gaan en staan en mijn  lange haren moeten er al aan geloven. 

Kan niet wachten op wat er komen gaat.

Groetjes!!

Kersverse mammie

De tijd nemen.

De titel is een zin die ik vaak te horen krijg.
Is het niet in de zin "neem tijd voor jezelf" of "neem er de tijd voor".
Hoor ik dit al lang?
Ja, behoorlijk lang.

Maar ik ben een doener. Als ik al eens rust neem en niks doe (op de bank lamlendig hangen en tv kijken) voelt het als een tijdsverspilling en voel ik mij behoorlijk nutteloos.
Zelfs als ik moe ben moet ik iets te doen hebben. Al is het maar even de vaatwasser inruimen of de keukenkastjes reorganiseren. En ook als alles in huis is gedaan. Soms ga ik gamen of tv kijken als tijdsbedrijf maar dat is het ook niet echt.

Als mensen vragen of ik iets voor ze wil doen zeg ik ook vaak ja waardoor ik mijzelf weer met te veel opzadel en last krijg van stress.
Wat ik overigens soms niet erg vind want dan ga ik in een ruk door.

Maar in combinatie met wat er privé allemaal speelt en dingen die ik mij persoonlijk aantrek, wat eigenlijk niet hoeft, puzzel ik mijzelf weg.
Waarom trek ik sommige dingen dan toch persoonlijk aan? Omdat ik er voor mijn gevoel toch midden in zit.
Telefonisch, wattsapp en andere.
En dan nog het feitje dat alles in mijn hoofd blijft door malen en een rijke fantasie heb.

Op het moment dat ik stil zit en alleen thuis ben word dit alleen maar erger.
De "wat als" scenario's komen dan voorbij met dingen die al zijn gebeurt of nog moeten gebeuren.
Dan kan ik mijzelf soms echt boos maken om helemaal niks.

Vroeger kroop ik dan in mijn pen en schrijfblok of ging ik met mijn tekenspullen aan de slag.
Maar ik zit gewoon helemaal vast in dat vlak.
Creativiteit is momenteel ver te zoeken terwijl ik wel iets wil doen.
En dan komt het punt dat je aan het browsen bent en je ziet hoeveel mensen om je heen dezelfde hobby's hebben.
Om vervolgens ideetjes en projecten langs te zien komen die jij ook wou starten en dan hoor ik het stemmetje in mijn hoofd alweer: Laat maar, het is al gedaan.
Want op dat moment heb ik er dan geen zin meer in.
Ik ben best competitief ingesteld en wil het dan beter doen wat ook weer niet goed voor mij is want ik ben ook streng voor mijzelf waardoor ik bij een klein foutje alles weer in de prullenbak gooi.

Ofwel ik maak het er mijzelf niet makkelijk op om tot rust te komen.

Eens in de zoveel tijd doe ik een poging tot een relax avondje.
Eerst een maskertje, vervolgens op de badkamer kaarsjes aan en relax geluiden via spotify (windgongen, regen, zee, vogeltjes net wat ik op dat moment wil horen) om vervolgens de warm water rekening flink omhoog te gooien door er best lang onder te staan.

De feestdagen en het regelen van een aantal dingen er omheen en nog wat andere kleine dingetjes werden mij echter laatst te veel.
Ik hou niet van huilen maar als ik eenmaal ga dan krijg ik die kraan niet meer dicht.
Dan word ik weer boos op mijzelf dat ik niet zo moet janken, schouders eronder moet zetten en dan hoppa gaan met die banaan.

Dus ja, ik ben niet de makkelijkste.

Ik doe niet aan goede voornemens maar ik moet toch echt proberen weer mijzelf een beetje op de rails te krijgen voor ik knettergek word.
De eerste stap is al gezet: vrij vragen op het werk in plaats van uren opsparen.
Want ook dat vind ik lastig om te doen. Vrij vragen. Altijd al een probleem geweest haha.

Voor nu ga ik is bedenken wat ik is kan gaan doen op mijn vrije dagen.
Muren schilderen, tekenspullen uit de kast trekken, winkelen.....geen idee.
Sowieso is zoeken naar een weekendje weg met mijn wederhelft en de hond.

Zoeken naar een blokhutje met open haard in de bossen.
Grotere vakantie houden we nog wel een andere keer maar dat is weer voor later.

We hebben het in ieder geval verdiend na 2,5 jaar aanklooien met werk en privé.

Dat was het weer voor deze keer.
Groetjes Keanetje

Over de bloemetjes en de bijtjes.

De tijd is weer aangebroken.
De bloemen beginnen te bloeien en onze zoemende vriendjes zijn weer druk in de weer.
Mijn fruitboompjes beginnen al vruchtjes te krijgen en de bijenkontjes steken uit de bloemen.

Echter zijn het er wel stukken minder dan voorbijgaande jaren.
En ja je voelt hem vast al aankomen.
Dit wordt een (in vele ogen) "zeur"blog of hopelijk een eye-opener.

Zelf ben ik een persoon die, als ze door de tuin loopt of waar er ook maar planten staan, echt kan genieten van zoemende bijtjes, wespen, vlinders en nog veel meer.
In de twee jaar dat ik een volkstuintje had heb ik beide seizoenen een strook van acht meter vol gegooid met eenjarig bloemenzaad.
Als ik dan in de weer was op mijn tuintje zoemde er van alles om mij heen.
Soms een bezoeker die ruste op mijn arm of schouder en soms een die wel erg dicht bij mijn oor kwam.
Maar hé, zolang je niet wild met je armen gaat rondzwaaien omdat er een beestje zit is er niks aan de hand.
Zeg nou zelf. Als er iemand voor je stond wild wapperend zou je ook knetter gek worden.

En hier gaan we dan:

Waar ik me dan dus ook echt aan kapot kan ergeren is als mensen gif gaan spuiten om hun plantjes "mooi" te houden.
Ja, er zitten bladluizen in bloemen en mensen hebben last van spint, rupsen, slakken en noem maar op.
Maar wat vele lijken te vergeten is dat we ook vogels hebben die hiervan eten en dit gif ook binnen krijgen en kunnen sterven en dat er ook natuurlijke oplossingen zijn.
heb je bladluis? bestel wat lieveheersbeestjes, zet lavendel langs de besmette plant en ga zo maar door.
Dit was slechts een voorbeeld met twee oplossingen waar er meerdere van zijn.

Nu is er het probleem van de buxus rups.
Over komen waaien vanuit Azië en mensen zijn in paniek want hun planten worden aangevreten.
Hoppa en er word weer gif ingeslagen om het te bestrijden.
Koolmeesjes vangen de rupsen, geven het aan hun jong en daar gaan de kleintjes.
Ach, zolang je buxus er maar mooi uit ziet.

Gooi lekkers voor de vogeltjes in je heg zodat ze de aandacht krijgen voor de rupsen die er in zitten. Laat er kippen of eenden op los. Haal ze er met de hand uit of weet ik veel wat.

Zonder insecten word er niets bestoven.
Geen lekkere volle tomaten, geen courgette's, geen boontjes echt gewoon niets.
Dan krijg je natuurlijk vraag en aanbod prijzen.
Bestuiving zal met een kwastje moeten worden gedaan wat veel man uren kost.
De prijzen van groente en fruit kunnen zo de pan uit rijzen.
Mensen zullen eerder goedkope troep kopen waar weer chemische zooi in zit en zo zal het in een spiraal naar beneden gaan.

Het is niet zo dat dit in een tijdsbestek van een jaar gebeurt maar het zit er wel aan te komen als de meeste zo door blijven gaan.
Her en der word er al aan de bel getrokken en wetgevingen aangepast.
Mensen op mijn facebook zullen er ook knettergek van worden van petities die ik onderteken en feitjes die ik deel maar het is gewoon nodig.

Wat je kunt doen om te helpen is: houd alles zo natuurlijk mogelijk om je planten te behandelen, zaai een hoop vlinder en bijen lokkers, maak perkjes in je tuin, hang insectenhotelletjes op.
Misschien heb je geen groene vingers en daarom een tuin met alleen tegels maar er zijn zat makkelijke planten.

Om een begin te maken zet ik hieronder mijn tuin blog neer met een lijst van voornamelijk eenjarige planten die zichzelf weer uitzaaien en ook nog eens een lust voor het oog zijn en insecten lokken.
Deze blog moet wel nog her en der wat gevuld worden maar ik hoop zo toch wat mensen bewuster te maken dat het ook anders kan.
De link:http://keanetjestuinbasics.blogspot.nl/p/bloemen.html

Voor nu ga ik een ontwerp voor mijn zelfgemaakte kweekkas maken en een tweede bloemenperk.

Haleejkes ;)

Bijna een jaar later.

Het heeft een lange tijd geduurd voor ik deze nieuwe blogpost plaats.

En dit word even een samenvatting van het jaar 2017.
Waarom?
2017 was/is voor mij een jaar geweest om knopen door te hakken.
Zowel privé als werk gerelateerd.

Het was nogal chaotisch.
Het ene moment lijkt alles goed te gaan en vervolgens kakt alles even in.
We hebben hier in huis te maken gehad met een psychose aanval.
Een deel van de inboedel moest vervangen en wat ruiten en gelukkig wilden de verzekeringsbedrijven beide de schade geheel vergoeden.
We hadden immers nog nooit schade gemaakt en dit was onverwacht gebeurt.


Daardoor zijn we nu ook heen en weer aan het gaan tussen de huisarts en intake gesprekken bij psychologen.
Echter is de wachtlijst voor behandeling lang.
We weten wel al welke naam we het mogen geven.

Omdat ik part-time werk en de andere inkomen WW was moest er voor mij ook een verandering komen.
Sinds vorig jaar december ben ik gaan solliciteren.
Van Barvrouw tot receptioniste en callcentermedewerker.
Ik mocht bij een aantal banen direct beginnen maar er waren nadelen die ik in combinatie met privé situatie beter niet kon doen.

In augustus ben ik eindelijk hier in de buurt een goed gesprek aan gegaan bij een bedrijf waar ik sinds 1 september werkzaam ben als zeefdrukker.
Echter moest ik in september ook nog uitwerken.
Ofwel amper vrije tijd en regelmatig mijzelf druk maken over hoe het thuis verliep waardoor ik aan het einde van de week best moe was maar wel heb bewezen dat ik het aan kon.

Met al die trammelant heb ik ook een beetje in de knoop gezeten met mijzelf over "hoe nu verder met alles" echter ben ik een binnenvetter.
En daarbij vond ik zelf dat ik mijzelf groot moest houden omdat het huishouden voornamelijk op mijn schouders ruste en we niets hadden aan twee ingestorte personen in een huis.

Om het weer wat positiever te draaien naar het einde:
De medicijnen die momenteel zijn voorgeschreven zorgen voor veel minder gepieker en ik ben niet meer de enige die het huishouden regelt.
Er is wel nog een lange weg te gaan maar de positieve kant gaan we in.
Zo zijn we laatst nog met zijn tweetjes lekker wezen winkelen om het huis wat meer aan te kleden en wat meer eigen te maken.
Als ik dat een jaar geleden had voorgesteld dan was er paniek in de tent.

Voor nu eindig ik deze blog entry en zal ik de volgende een wat vrolijkere noot geven.

Groetjes Keanetje

Bijna een half jaar achter het stuur.

En het bevalt me prima!
Wel zit ik soms met samen geknepen billen bij situaties die ik niet gewend ben maar dat lost van zelf ook wel weer op.

Voorbeeldje van zo'n momentje:
Vriendlief en ik waren op weg naar een van zijn zussen, in het donker en met een flinke regenbui waar de ruitenwissers net tegen op konden.
Zoals Bassie en Adriaan zeiden bij het oversteken van een weg: kijk links, kijk rechts, kijk nog een keer als je oversteken moet.
Er kwam niks aan voor zover ik kon zien dus hup gas erop.
"ES! Pas op!"
Bleek er in het donker een vader en kind op de fiets te zitten met een klein lullig frot led lampje die door het noodweer bijna niet te zien waren.

Het slachtoffer.

Gelukkig hebben we een goede rem en is er niks gebeurt maar ik durf nu wel te zeggen dat de kleine led lampjes eigenlijk maar ruk dingen zijn die niet fietslicht waardig zijn.

En ja, ik heb al tegen een paaltje gezeten haha.
Dit was een van de eerste dagen toen ik in onze auto reed en nog moest wennen aan de besturing en gevoeligheid van de rem en gas.
Ik moest ergens keren en duwde de rem niet hard zat in dus butste gelukkig zachtjes tegen een paaltje.
Aan de auto zelf is er ook niet echt iets te zien maar daarna mocht vriendlief verder rijden. Ik had er

even geen zin meer in.

Ook verbaast het mij eigenlijk hoeveel mensen achter het stuur aan het bellen zijn of hun klink aan het volproppen zijn. Als ze nou eens controle over het stuur hebben. Maar nee, het zwiemelt al flink heen en weer en bochten worden ruim genomen zodat ze bijna frontaal in een andere auto hangen.

Maar nu vind ik het autorijden dus heerlijk. Ons micra'tje is ook een heerlijk redelijk snel optrekkend autootje.
Lekker muziekje erbij en gassen maar.
Boodschappen doen vond ik al leuk maar nu helemaal nu ik alles in de achterbak kan kwakken in plaats van tien keer met de scooter heen en weer te moeten rijden.

Ook heb ik er al een kip mee naar de dierenarts gebracht. In een boodschappenkratje op de bijrijdersstoel en ondertussen "kletsen" met de kip en heen en weer tokken.

Tot dusver hebben de mensen die bij mij in de auto hebben gezeten nog geen paniekaanvallen hoeven krijgen.
Als er mensen in de auto zitten let ik, tijdens het kletsen, want ja dat doe ik veel, toch goed op.
Zonder iemand erbij zit ik toch wel eens te vloeken als iemand 50 rijd op een 70 weg of als iemand ineens besluit dat een tweebaansweg weg een eenbaansweg is.
En dan komt soms ook mijn gehele vloek woordenboek voorbij.
Zo besloot iemand dat het een slim idee was om tussen auto's op een parkeerplaats door te sjeezen en mij met een flinke snelheid af te snijden.
Meneer de patserbak dacht stoer te zijn en bijdehand te doen maar dan ben je bij mij aan het verkeerde adres. Dus dit persoontje kreeg even de volle lading.

Als iets mijn schuld is geef ik dat gerust toe maar als je mij de schuld in de schoenen probeert te schuiven ben je bij mij aan het verkeerde adres.

Voor nu ga ik even op aliexpress even zoeken of er nog handige dingetjes zijn voor in de auto.

Toedels!

Toch maar niet...

En daarmee doel ik op het vorige blogbericht waarin ik een hint gaf over Tiny house.
Hoe enthousiast we ook waren het bleek echter niet rendabel in combinatie met de verkoop van het huis en met de stand van zaken privé.

Aan de ene kant balen we er wel van maar stiekem valt er toch ook wel een last van onze schouders. Er was te veel onzekerheid in de regelgeving, bouw en nog veel meer.
Vele pioniers op dit gebied in Nederland zijn nu bezig om meer bekendheid te krijgen en met wethouders rond de tafel te zitten in verschillende gemeentes. .Wel blijf ik nog actief in een aantal tiny house groepen op facebook om de laatste nieuwtjes mee te krijgen en mee te denken voor het vinden van oplossingen in het doe-het-zelf gedeelte

Met het ontspullen blijven we gewoon doorgaan.
De chaos in mijn koppie word zo wel minder maar toch zijn er nu teveel dingen waar ik me druk om maak.
Wat weer resulteert in slaaptekort en mijzelf regelmatig brak voelen.

Normaal gesproken heb ik geen "eigen tijd" nodig maar nu ik zoveel aan mijn hoofd heb, veel moet
regelen, etc. heb ik er toch wel behoefte aan.

Dus wat doe ik voortaan: ik maak een lekker honingmaskertje, zet wat kaarsjes aan op de badkamer, zet spotify aan met of meezingbare liedjes of windgong /regen geluidjes.
Eventjes gewoon een half uurtje voor mezelf onder een warme douche.
Gewoon mezelf weer opladen voor de week die komen gaat.

Ik geef ook toe dat ik mezelf vaak als laatste op het lijstje zet.
Zie bijvoorbeeld mijn ochtend ritueel: eerst ga ik douchen en aankleden, dan ga ik de hond uitlaten, hond eten geven, als vriendlief wakker is regel ik eerst zijn ontbijt, dan de hond eten geven en dan pas eet ik zelf.

Of mensen vragen mij iets te doen of iets te regelen en ik zeg volmondig: ja, dat regel ik wel! Waardoor ik alleen maar meer op mijn bordje krijg en zelf niet aan de bel trek.

Momenteel ben ik bezig met het huis her en der een beetje bij te werken.
Nieuw lampje zus, likje verf zo.

Volgende week ga ik mezelf ook bezig houden met het ontwerpen van een kwartel ren die ik langs mijn kippenhok kan zetten.
Vroeger hebben we ook kwarteltjes gehad en ik blijf het grappige kleine frottertjes vinden.
Ik hoop dan ook dat mijn kippen (die nu eindelijk allemaal een naam hebben) ze wel accepteren en ze er niet achter aan gaan rennen.
Mussen en merels laten ze ook met rust maar we zullen wel zien.

Mijn volkstuintje ga ik binnenkort opzeggen en eigenlijk wil ik er een vinden dichterbij huis. Tot die tijd wil ik zelf een deel van mijn schutting omtoveren tot een verticale moestuin.
Dus weer een Doe Het Zelf project om mezelf bezig te houden.

Ja, het is weer heerlijk van de hak op de tak maar zo gaat het er momenteel in mijn bolletje ook aan toe haha.

Tot de volgende keer!

En weer een paar updates

Ja, het is alweer een tijdje geleden dat er weer een blog tevoorschijn is gekomen maar er is dan ook veel gebeurt waarbij het voor mij even een achtbaan leek en nu is.

Sinds de vorige keer hebben we nu 6 krielkippen. We hadden er 7 maar een bleek een haan te zijn en dat wil je echt niet in een woonwijk.
Als het zonnig weer is vinden we dagelijks twee eieren van de twee dames die wel al kunnen leggen. Is het echter slecht weer dan vinden we er een op dag.
Dus conclusie: kippen werken op zonnen energie.

Vervolgens heb ik gelukkig in een keer mijn rijbewijs gehaald.
De week erop zou ik naar België rijden dus hup snel aanvragen. Maar dit kon pas helaas net een paar dagen voor ik zou moeten rijden. Dat werd dus met spoed aanvragen. Hoppa dubbele aanschaf kosten.
Maar enfin, ik kon dus naar België rijden. Normaal kunnen we rustig erheen zonder rare dingen mee te maken maar nee hoor. uitgerekend nu stonden er maaimachines langs een aantal wegen, mensen die als idioten inhaalden, hele motorclub groepen die om je heen ronken en dan niet te vergeten de weg omleidingen en heel de mikmak die we tegen kwamen.
Ik heb het overleefd :D
De dag erna ben ik achter het stuur gekropen om naar Hoek van Holland te rijden om eventjes naar het strand te gaan en vervolgens door te rijden naar De Lier om daar te kijken naar een Tiny house.
Ook dat is iets waar we mee bezig zijn maar daar ga ik later even verder op in.
Op de terugweg was ik bekaf dus heeft vriendlief gereden terwijl ik half weg sukkelde en de hond lag te pitten op de achterbank onder mijn vest.

De dinsdag erop zelf naar Den Bosch en Vught gereden om familie te bezoeken. lekker alleen over de snelweg heen gescheurd.
Toch best fijn dat stukje roze plastic met een vage foto van mezelf erop.

Maar Tiny houses dus. Dit is een woonproject wat we waarschijnlijk ook nog snel moeten realiseren.
Voor dit project ben ik een website aan het maken wat binnenkort af zal zijn en hier zal ik bloggen over dit Tiny house avontuur om eventjes mijn gedachtegang en ons gezamenlijk project apart te houden.

De reden dat dit snel gerealiseerd moet worden is omdat we binnenkort waarschijnlijk moeten verkopen. Dit zat niet echt in de planning maar door reorganisaties en het in de knoop zitten met jezelf is ook niet iets wat je in je agenda zet als een punt.

Dus ja, binnenkort veel veranderingen en voor mij heel veel regelwerk waarbij ik hoop mijn hoofd boven water te houden en de moed niet in mijn schoenen moet laten zakken.

Tussen de bedrijven door zal ik proberen om zo nu en dan toch een update te typen maar sommige punten zal ik niet te ver in gaan.

Tot de volgende keer.